ลมหนาวได้พัดเข้ามาแล้ว เรากำลังนั่งรถเจ๊กกลับเรือนที่พักกัน หลังจากที่ผมได้ชวนคุณพระไปเยี่ยมร้อยเอกหลวง ยม แย้มญาติ นายกองลหุโทษ ณ.บ้านพักข้าราชการตึกแถวเรียงรายอยู่ที่ถนนหับเผย ตั้งใจว่าจะไปต่อรถรางต้นทางที่ศาลหลักเมือง ขณะที่รถลากผ่านโค้งสนามหญ้า ของศาลหลักเมืองซึ่งตอนนี้ เนื่องแน่นไปด้วยกระโจมผ้าของฝรั่งกางกันเต็มสนามบริเวณด้านติดถนนราชดำเนินใน ผมเห็นกรงสัตว์หลายประเภทมาตั้งโชว์อยู่ริมถนน ถัดออกไปบรรดาหนุ่มสาวชาวแขกฝรั่งแต่งตัวในชุดรัดรูปกำลังฝึกซ้อมออกกำลังกันอยู่ บ้างก็ห้อยโหนโยนตัว บ้างก็ไต่ลวดไต่ราว บ้างก็โยนห่วงม้วนตัว บ้างก็เล่นกระดานหกตกถังไปตามเรื่องตามราว ในพระนครแห่งนี้พอถึงฤดูหนาวต้นเดือนพฤศจิกายน คราวใด จะมีคณะละครสัตว์ว่ากันว่ามาจากยุโรป เห็นจะได้ มาผลัดเปลี่ยนเวียนสำแดงให้ชาวสยามได้ชมกัน และขณะที่เรารอรถรางอยู่นั้นคุณพระไชยชาญเภสัชก็พูดขึ้นว่า
“ ท่านขุนน่าจะมาชม ละครสัตว์บ้างนะ เชิญคุณนวลมาด้วยกันก็ได้ พาเธอมาเปิดหูเปิดตาบ้างกระไร ฉันได้มาชมแล้ว ประหลาดและน่าสนุกด้วย ”
“ กระผมเองต้องรับว่า หาเวลาไม่ได้เลย ขอรับ ที่ออกข้างนอกมาได้ก็เพราะข้อราชการไม่นั้นก็ง่วนอยู่ในกรม ” ผมตอบปฏิเสธ กลับไปแต่ ใจก็อยากจะรับคำ
“ เธอเห็นด้วยหรือไม่ว่า สิงสาราสัตว์ ก็มีความฉลาดอยู่เหมือนกัน สามารถนำมาสำแดงให้คนดูได้เพริดเพลิน ” คุณพระหยอดคำถามให้ผม ไม่ทราบว่าจะทดสอบอะไรกับผม
“ นั่นเป็นเพราะคน เป็นสัตว์ที่ฉลาดที่สุด ฝึกหัดพวกสัตว์อื่นๆ ให้แสดงได้ ”
“ ถ้าอย่างนั้นการกระทำของมันใดๆก็ไม่ควรจับมาเป็นสาระซินะ ไม่ว่ามันจะกระทำถูกหรือผิด แสดงได้ถูกใจหรือไม่ถูกใจคนดู ” คุณพระสำทับสัพยอกกลับมา
“ มันก็ขึ้นอยู่ว่าเป็นสัตว์ประเภทไหนมีความเป็นเดียรฉานมากน้อยแค่ไหน และก็..เหตุผลอื่นๆประกอบด้วย ” ผมก็ตอบกลับไปบ้างและขออวดความรู้เพิ่มเติม
“ เห็นว่าที่ประเทศบริเตน มีนักวิทยาศาสตร์ท่านหนึ่งได้ประกาศทฤษฎีหนึ่ง เกี่ยวกับการกำเนิดของเผ่าพันธ์ ท่านว่ามนุษย์กับลิงมีบรรพบุรุษร่วมกัน ดูเหมือนจะชื่อ ชาร์ ดาวิน ”
พี่หมอของผมไม่เอ่ยปากว่ากระไร จ้องไปยังรถรางที่กำลังวิ่งมาจากทางถนนราชินีคงจะใจจดใจจ่อที่รถราง ส่วนผมก็หันรีหันขวางอยู่เหมือนกันเพราะภาพของบรรดาแหม่มสาวนักกายกรรมแต่งชุดรัดรูปเหมือนชุดว่ายน้ำซ้อมโยกชิงช้าอยู่ไปมามันยั่วยวนชวนสายตาอยู่กระไรนัก
ครั้นพอผมกลับมาที่สำนักงานทำการได้เพียงชั่วเวลา ยังไม่ทันที่จะจัดการกับงานเอกสารที่กองอยู่บนโต๊ะ ก็มีเหตุให้ต้องติดต่อสนทนากับคุณพระ ไชยชาญ เภสัช โชดดีที่ตอนนี้หลวงท่านได้ติดตั้งโทรศัพท์ให้วงราชการทดลองใช้มัน
“ คุณพระขอรับ กระผมต้องขอรบกวนเชิญท่านให้ช่วยอีกสักครา มันเกิดคดีที่กระผมต้องจนมุม กระผมใคร่รบกวนคุณพระรับฟังเรื่องที่กระผมจะเล่าสักครู่ เถอะขอรับ ”
“ ว่าต่อเลยท่านขุน ”
“ พอกระผมกลับมาถึงก็ได้เรื่องได้ราวเลยทีเดียว หัวหมู่ดำสมุนคู่กายของกระผมมารายงานคดีเร่งด่วนว่า เกิดการฆาตกรรมขึ้นที่บริเวณย่านถนนเยาวราชผู้ตายเป็นสตรีต่างชาติชื่อ มาดาม ปอมปาดู ภรรยาม่ายของนายห้างเทียนอัน พระยาถึก เดโชที่เสียชีวิตไปเมื่อสองปีก่อนทิ้งความร่ำรวยให้กับเธอเพียงลำพัง ส่วนสถานที่ เกิดเหตุ ณ.เรือนที่พักของนางอยู่แถวถนนยี่สิบสองกรกฎา นางพำนักอยู่กับน้องสาวและบุตรของเธออาศัยอยู่ด้วย หากนับรวมแม่บ้านชาวลาวพวนและนายหม่าน เสมียนเก่าของนายห้างที่นำมาเป็นคนรับใช้เนื่องด้วยความซื่อสัตย์และอยู่ร่วมกันมานาน ก็นับรวมได้ห้าคน จากคำให้การของนายหม่านตอนมาแจ้งเหตุ จับได้ความว่า ตอนเย็นของเมื่อวาน มาดาม ปอมปาดู พร้อมน้องสาวและหลานได้ไปเที่ยวชมละครสัตว์คณะฮิปโปโดมที่มาเปิดการแสดงอยู่แถวสนามหญ้าศาลหลักเมือง ด้วยความ เหนื่อยอ่อนหลังกลับมาจากดูละครสัตว์ก็พากันเข้านอนเสียแต่หัวค่ำ พอตอนเช้าวันนี้มาดามไม่ลงมารับประทานอาหารเช้าดังเช่นเคย ตลอดสายยันเที่ยง พอตกบ่ายก็ยังไม่ลงมาจากห้อง น้องสาวมาดามเห็นผิดปกติคราวแรกคิดว่าคงเหนื่อยล้าเกินไป สั่งให้นายหม่านขึ้นไปดูที่ห้องนอนของมาดาม ก็พบว่ามาดามถูกทำร้ายจนถึงแก่ชีวิตเสียแล้ว ด้วยเหตุนี้ละครับกระผมจึงต้องโทรมารบกวนคุณพระ ”
ผมถือหูรอเสียงตอบจากคุณพระพี่หมอของผมอยู่สักครู่ เจ้าโทรศัพท์แมกเนติกนี่ไม่เลวเลยทีเดียว หลวงมาติดตั้งทดลองให้ใช้ แต่มีข้อเสีย มันหนักมือไปบ้างและเสียงตามสายก็อู่อี้นัก
“ ตกลงเธอส่งรถม้ามารับฉันทีบ้านในวันรุ่งพรุ่งนี้ เวลาเช้า ” คุณพระพูดตอบกลับมาตามสาย
ผมอาจจะติดเป็นนิสัย หรือไม่มั่นใจในความคิดปัญญานิ่มก็แล้วแต่ผู้ใดจะคิดตามใจท่านเถิด เหตุที่ชวนพี่หมอบ่อยๆครั้งก็เพื่อจะได้มีเรื่องจดบันทึกของผมเพิ่มอีกเรื่องหนึ่งไงละครับ ผมนำรถม้าไปรับคุณพระที่เรือนของท่านแล้วเราก็มุ่งไป ถนนเยาวราช ระหว่างทาง ผมได้เล่าความลายละเอียดที่ผมได้ดำเนินการไปบ้างแล้ว
“ สภาพเหตุการณ์เป็นอย่างไรบ้าง เธอไปตรวจที่เกิดเหตุมาแล้วมิใช่หรือ ” คุณพระถามผม
“ ขอรับ ก็ตรวจไปบ้างคร่าวๆ ผู้ตายสิ้นลมเนื่องจากถูกรัดคอปรากฏรอยจ้ำเขียวบริเวณลำคอ ”
“ เวลา เกิดเหตุละ เธอบรรยาย แจงรายละเอียดให้ดูที เริ่มตั้งแต่เธอไปถึงที่กิดเหตุ ”
“ เวลาเกิดเหตุคงจะเมื่อคืนวานตอนดึกเห็นจะได้ ที่พักของมาดามปลูกเป็นบ้านกึงเรือนตึกกึงเรือนไม้สูงสามชั้นบริเวณรอบนอกบ้านกว้างปลูกอยู่ในสวนพื้นที่ ด้านหลังเป็นลำคลองขั้นระหว่างสวนหมากสวนมะพร้าวของชาวบ้านใกล้เคียงผู้อื่นที่ยาวตลอดไปออกแม่น้ำ เรือนของเธอขนาดใหญ่โตตั้งโดดเดี่ยวมีสนามหญ้ากว้างล้อมรอบ ชั้นล่างของบ้านเป็นโถงกว้างสามารถจุคนเพื่องานสังสรรค์ได้สบาย มีบันไดขึ้นจากชั้นล่างนี้ทางด้านข้างซ้ายห้องตรงปลายสุดห้องโถงมีประตูคู่แยกออกไปสู่ส่วนอื่นของบ้าน เมื่อขึ้นบันไดมันแยกออกสองข้างนำขึ้นไปชั้นสอง ชั้นสองนี้ด้านซ้ายขวาของเรือนแบ่งเป็นห้องข้างละสามห้องมีระเบียงทางเดินโดยรอบกั้นด้วยราวไม้ฉลุลวดลาย สูงครึ่งตัวคนทำให้มองเห็นฟลอร์โถ่งชั้นล่างได้ง่าย ส่วนห้องนอนของมาดามอยู่ชั้นสามแยกห้องกับห้องนอนของน้องสาวซึ่งอยู่ชั้นสอง หากจะขึ้นไปต้องผ่านระเบียงทางเดินชั้นสองตรงไปสุดระเบียงตรงกลางมีทางทะลุต่อไปอีกส่วนของเรือนด้านหลัง เมื่อเดินทะลุไปขึ้นบันไดด้านหลัง ซึ่งบันไดส่วนนี้ขึ้นมาจากห้องใต้ดินลากยาวต่อชั้นหนึ่งสองสามและห้องใต้หลังคาเลยทีเดียว ”
ผมต้องหยุดบรรยายเมื่อรถม้านำเรามาถึงบ้านตึกของมาดามปอมปาดู หัวหมู่ดำผู้ที่ผมสั่งให้เฝ้าที่เกิดเหตุไว้เพื่อไม่ให้ผู้ใดมาเคลื่อนย้ายสิ่งของรอการตรวจจากเราได้เข้ามาต้อนรับและพาเราขึ้นยังห้องนอนของมาดาม ภายในห้องข้าวของระเกะระกะ เครื่องใช้ไม้สอย ตู้ตั่งส่วนใหญ่อยู่ในสภาพปกติ แต่บนพื้นห้องมีกระดาษ หนังสือ เสื้อผ้า เศษแจกันหล่นกระจาย มีห่วงเหล็กเส้นผ่าศูนย์กลางราวหนึ่งศอกเห็นจะได้ตกอยู่ เรารี่ตรงไปศพของมาดามซึ่งนอนคว่ำหน้ากับพื้น เธอสวมชุดนอนบางเบาเสื้อทีสวมใสมีรอยฉีกขาดตรงแขนซ้ายและที่อื่นอยู่บ้าง ผมพลิกหงายศพเพื่อให้คุณพระพี่หมอของผมได้เห็นรอยจ้ำที่บริเวณลำคอของเธอ คงถูกรัดหรือบีบเค้นจนมาดามขาดอากาศหายใจตาย และที่บริเวณหัวไหล่ซ้ายมีรอยฟันกัดลงบริเวณนั้นด้วย ผมแสดงทัศนะวิสัยออกไป
“ นี่รอยกัด เจ้าผู้ร้าย มันคงเป็นคนตัวเล็ก หรือแคระแกน ”
“ เธอรุ้ได้อย่างไร ”
“ รอยฟันเล็กเรียงไม่เป็นระเบียบ ”
“ และก็เหยเกผิดมนุษย์เสียด้วย ”
“ หรืออาจจะเป็นเด็ก ”
“ เพราะรอยจ้ำบริเวณลำคอ ไม่ใช่รอยมือบีบหรอกหรือ เธอจึงคิดเช่นนั้น ”
“ ขอรับ เพราะมันปรากฏรอยยาวขวางรอยเดียวตรงลูกกระเดือก ”ผมตอบกลับไปด้วยความลังเล
“มันต้องใช้เครื่องทุนแรงสักอย่าง ”
“ห่วงเหล็กนั้นเป็นไร เธอเก็บเป็นหลักฐานไว้ด้วย แล้วมีอะไรสูญหายหรือไม่ ”
“ นายหม่านบอกกับผมว่า นอกจากข้าวของที่แตกกระจาย บนพื้นนี้แล้วก็ไม่มีอะไรสูญหาย ”
“ นั่นอะไรขอรับ ”ผมเอ่ยถาม เมื่อได้เห็นคุณพระ ก้มลงหยิบเม็ดกลมกลมอะไรบางอย่างที่พื้นห้อง
“ ไข่มุก ”
“ อ้อ นายหม่านบอกว่า มีสร้อยไข่มุกที่คุณนายสวมใส่อยู่วันที่ไปดูละครสัตว์หลุดหล่นกระจายอยู่บนพื้นนี่ครับ แต่มันก็เก็บรวบรวมไว้แล้วนี่ ขอรับ”
“ แต่ก็ไม่ครบถ้วน ตกหล่นอยูนี่หนึ่งเม็ด ฉันขอมอบให้เธอนำไปตรวจดูที และเม็ดที่นายหม่านเก็บรวบรวมด้วยนะ ”
“ อื่ม ขอความกรุณาคุณพระช่วยบอกวิธีตรวจให้กระผมด้วยขอรับ ” ผมต้องอ้อนเพราะไม่มีปัญญาจะตรวจเองได้
คุณพระไม่กล่าวว่ากระไร เราเดินสำรวจรอบห้อง คุณพระกวาดสายตาไปเรื่อยๆ มือก็แตะโน่นบ้างนี่บ้างแล้วบางครั้งก็กระชับแว่นตากรอบทองให้เข้าที บางคราก็ถอกออกจากใบหน้ามาส่องขยายสิ่งของที่ประสงค์จะดูให้ใหญ่ขึ้น คุณพระเดินนำไปที่หน้าต่างบานคู่ของห้องชะโงกหน้าออกไปนอกหน้าต่างพร้อมเบนหน้ากลับมาพูดขึ้น
“ ตอนเธอมาถึงหน้าต่างเปิดหรือปิดอยู่ ”
“ เปิดอยู่ขอรับ”
“ เธอเห็นนี่ไหม? ”พี่หมอเอ่ยนำพร้อมกับชี้นิ้วที่ขอบหน้าต่าง
มันเป็นรอยแซะฉีกกระชากของเนื้อไม้หน้าต่าง แล้วผมมองตามทิศทางที่นิ้วมือท่านชี้นำออกไปนอกหน้าต่าง ถัดจากด้านซ้ายนอกหน้าต่างสักราวหนึ่งวาเป็นท่อน้ำฝนต่อจากรางน้ำฝนที่รองจากรางรอบหลังคาบ้าน ปรากฏเส้นเชือกป่านผูกคาอยู่ สุดปลายเส้นเชือกหย่อนจนเกือบจะถึงดิน ผมนี่สะเพร่าจริงๆ แต่เชือกที่มันหลบอยู่ซอกท่อน้ำก็มองไม่เห็น เราจึงต้องลงไปที่พื้นสนามบริเวณที่ปลายเชือกหย่อนลงไป บริเวณพื้นดินซึ่งตอนนี้ยังนุ่มอยู่ ปรากฏรอยเท้าใหญ่คู่หนึ่งและเมื่อห่างออกไปอีกศอกก็ปรากฏอีกหนึ่งคู่คราวนี้เป็นรอยเท้าขนาดเล็ก เราทั้งสองเดินติดตามรอยเท้าออกไปด้านหลังซึ่งมุ่งไปสู่สวนหมากมะพร้าวแล้วรอยเท้าทั้งสองคู่ก็จางหายไปเมื่อข้ามพ้นคูคลอง รอยเท้าคู่ใหญ่นั้นเป็นรอยของเกือกรองเท้าแต่รอยเท้าคู่เล็กเป็นรอยตีนเปล่า
“ ท่าทางเจ้าคนเล็กมันคงจะพิการผิดผู้ผิดคน ” ผมทำลายความเงียบ
“ เหตุผลซิเธอ ”
“ ก็รอยตีนเล็กนี้มันแบะป้านห่าง แสดงถึงการก้าวเท้าผิดส่วน ระยะก้าวต่อก้าวเดี๋ยวสั้นเดี๋ยวยาว” “ ส่วนรอยเท้าใหญ่ใส่เกือกดูชี้ตรงหัวเท้าส้นเท้าชี้ขนานกันดี ”
“ อื่ม ใช่ แล้วยังไงอีก ”
“ มันทั้งคู่ยังไม่ชำนาญการปืนป่าย จึงต้องใช้เส้นเชือกผูกตัวโหนขึ้นเรือนตึก ”
“ โดยปมผูกอยู่ที่แถวหน้าต่างซินะ ”
“ อ้อจริงซิ ขอรับ อย่างนั้นก็ต้องมีใครช่วยผูกไว้ก่อนแล้วโยนห้อยลงมา”
“ แล้วใครล่ะ ”
“ นั่นซิ ขอรับ ที่อยู่กับมาดามล้วนเป็นข้าเก่าในเรือนเบี้ยตั้งแต่พระยาถึก เดโชทั้งนั้น ”
“ แต่ก็เป็นไปได้นะขอรับ ที่เจ้าโจรคนร้าย ให้ไอ้คนที่ชำนาญปีนขึ้นไปก่อนแล้วสั่งให้มันผูกเชือกท่อน้ำฝนโยนลงมา ”
คุณพระไชยชาญ เภสัชไม่พูดตอบโต้ใดๆเดินนำเราไปเรื่อย เมื่อเราเดินสำรวจจนไปจดสะพานข้ามคลอง ต่อไปยังฝั่งสวน เดินซอกแซกไปตามสวน ตามองพื้นดินบ้างต้นไม้ทางโน้นทางนี้บ้าง ได้สักพักคุณพระก็ย่อตัวลงเก็บผลหมากบ้าง ผลมะพร้าวบ้าง เลือกเก็บเฉพาะบางผลเท่านั้นมาสองสามผลแล้วยื่นให้กับผม ผมมองผลไม้เหล่านั้นที่เนื้อเปลือกผลขาดหลุดหายไปจากการกัดแทะ ยังปรากฏรอยฟันอยู่ คราแรกก็นึกถึงสัตวกระรอกกระแตแต่เมื่อผมสังเกตรอยฟันให้ดี แล้วเงยหน้าขึ้นสายตามองปะใบหน้าของคุณพระ สักคู่ผมก็อุทานขึ้นทันที
“ คดีผู้ร้ายฆ่าคนทีบางขุนพรหม นายทองอิน ”
แทนคำพูดท่านกับพยักหน้ารับคำ เราเดินกลับเข้าข้างในบ้านของมาดามผมปรึกษาหารือกับคุณพระสักครู่แล้วหันมาสั่งให้พลตระเวนไม่ต้องกักกันอะไรต่อไปอีกแล้ว ส่วนข้าวของที่กระจายอยู่บนพื้นห้องนอนจัดเก็บรวมเป็นหลักฐานไว้ก่อน ให้ญาติของมาดามนำศพไปพิธีทางศาสนา และให้ย้ายกำลังพลตระเวนมากั้นบริเวณเลือกสวนหลังบ้านอย่าให้ใครเข้าออกได้ ก่อนจะกลับสำนักกองตระเวนซ้าย ผมนัดแนะกับคุณพระว่าจะไปรบกวนท่านอีกคราเมื่อผมทำงานที่ท่านสั่งและแนะนำได้เรื่องเสร็จเรียบร้อยแล้ว
ครั้นเวลาล่วงมาได้สามวันหลังจากนั้นมา ผมได้โทรศัพท์ไปหาคุณพระไชยชาญ เภสัชก่อนหน้านี้ แจ้งเรื่องงานที่ท่านแนะว่าได้กระทำเสร็จเรียบร้อยแล้วพร้อมกับจะนำผลงานไปมอบให้ท่าน คุณพระได้นัดให้ผมไปหาที่เรือนพำนักของท่านในวันนี้ก่อนเพล เรื่องทั้งหมดจะกระจ่าง โดยให้ผมรอในห้องสมุดไว้ก่อน พร้อมกำชับให้ผมแต่งชุดไปรเวทนอกเครื่องแบบ ทำทีเล่นละครกับท่านสักฉากหนึ่งเป็นฉากที่ท่านขออุบไว้ก่อน เป็นละครสดก็ว่าได้ไว้ให้รู้โดยพลันเมื่อเวลามาถึง ด้วยเหตุฉะนี้ผมจึงมานั่งรออยู่ในห้องสมุดของคุณพระส่วนตัวท่านนั่งรอผู้กำลังมา นั่งอ่านหนังสืออย่างสงบ ผมกวาดสายตาไปรอบห้อง หนังสือหนังหามีมากมายหลายชนิด มีหนังสือไทยเทศ คัมภีร์เอกสารโบราณสำเนาจดหมายเหตุ หนังสือทุกฉบับทุกหัวเรื่องของโรงพิมพ์หมอบรัดเลท่านสมัครบอกรับเป็นสมาชิกหมด ไม่ว่าสยามอ็อฟเซอบเวอร์. บางกอกเร็ดคอดเดอร์.หนังสือพิมพ์ภาษาอังกฤษ หนังสือเทศ..ตำรับตำรามากมายได้มาจากเพื่อนมิตรสหายที่อยู่เมืองนอกจัดหามาฝาก ดูรวมๆแล้วเทียบได้ไม่หย่อนไปกว่าของราชบัณทิตสภาขนาดย่อมเลยทีเดียว ท่านจัดห้องไว้เหมาะมากเงียบสงบเกิดสมาธิในการอ่าน มันเงียบจนผมได้ยินเสียงรถเจ๊กเข้ามาจอดหน้าเรือนรับรอง สักครู่ใหญ่ นายโตข้าเก่าในเรือนเบี้ยเดินเข้ามาพร้อมแขกผู้มาเยือน เป็นแขกจริงๆหากผมคะเนไม่ผิดคงเป็นพวกชาวเปอร์เซียหรือไม่ก็พวกเติรกร์ตุรุกี เป็นคนรูปร่างสันทัดสมส่วนดุจนักกีฑา เขาเข้ามาโค้งคำนับ แขกผู้มาเยือนทำให้ผมประหลาดใจเนื่องจากเขาเปิดการสนทนาด้วยภาษาไทยที่เสียงดังฟังชัดรู้เรื่อง
“ ท่านเป็นผู้ลงประกาศโฆษณาในหนังสือพิมพ์นี่ใช่ไหมครับ ”เขาพูดพร้อมกับยื่นหนังพิมพ์บางกอกเดลีเมล์หน้าโฆษณามาทางผม ผมก้มหน้าลงอ่านดูผ่านผ่าน มันปรากฏ ข้อความว่า
“ สัตว์หน้าขน ”
“ จับได้เมื่อเร็วๆนี้ ลักษณะคล้ายลิง ถ้าใครเป็นเจ้าของให้มาถามดูที่ออฟฟิศหนังสือพิมพ์นี้ มีหลักฐานดีผู้จับจะมอบสัตว์นั้นให้ไป --------ไชยชาญ ”
ผมรีบผายมือไปทางคุณพระที่กำลังง่วนอยู่กับหนังสือ อาคันตุกะของเราเดินรี่ตรงไปหา ขณะที่ คุณพระลุกขึ้นยืนและหันกลับมาปะซึ่งหน้าแขกของเรา ท่านยื่นมือให้สัมผัสเขย่าและเชิญให้นั่ง
“ ท่านเป็นผู้แจ้งประกาศในหน้าหนังสือพิพ์ว่าจับสัตว์หน้าขนหรือเจ้าอุรังอุตังของผมได้ใช่ไหมครับ ”เขาเปิดฉากเจรจา
“ ใช่ ”
“ ผมจะมาขอคืนครับ ”
“ มีหลักฐานอย่างไร ขยายความให้ฉันฟังทีซิ ”
“ ผม ชื่อ อับดุลลา ฟายิป นักแสดงละครสัตว์ในคณะฮิปโปโดม ผมเป็นเจ้าของสัตว์หน้าขน วานรชวา เรียกขานนามคำฝรั่งว่า อุรังอุตัง ได้มันมาจากเกาะชวา ผมเลี้ยงและนำมันมาแสดงที่คณะละครสัตว์ซึ่งตอนนี้เราแสดงกันอยู่ในพระนคร มันหลุดหนีไปเมื่อ สี่-ห้าวันก่อนตามหาเท่าไรก็ไม่พบ พอดีมาเห็นโฆษณาของท่านจึงติดต่อไปทางสำนักพิมพ์ ทางสำนักพิมพ์ได้ให้ที่อยู่ของท่าน ผมมาขอคืนครับ ตอนนี้มันอยู่ที่ไหนครับ ”
“ ห้องใต้ถุน แล้วฉันจะแน่ใจอย่างไรว่าคุณเป็นเจ้าของ ”
“ ให้ผมพบกลับมันซิครับ มันรู้จักผม ผมเป็นนายมัน ”แขกผู้นั้นหยุดพูดด้วยท่าทางหันรีหันขวางมองมายังผมซึ่งตอนนี้ผมมายืนอยู่ใกล้พี่หมอ
“ อ้อชายผู้นี้เป็นเพื่อนฉันเองนิยมชื่นชอบหนังสือของฉันและมักมาขออ่านเป็นประจำ มีอะไรก็เผยมาตามตรงเถิด ” คุณพระชิงพูดก่อน ขณะที่ผายมือมาทางผม
“ ท่านจับได้ที่สวนหมากใกล้แม่น้ำ แถวย่านเยาวราช ใช่ไหม่ครับ ”
“ใช่แถววัดสัมพันธ์วงษ์ราม คุณก็คงรู้แล้ว ทำไมไม่ไปจับเองเสียล่ะ”
“ พวกท่านคงไม่เกี่ยวข้องกับกองตระเวน ก็มันเกิดคดีผู้ร้ายฆ่าคนตายแถวนั้นผมเลยไม่กล้าไป ”
“ แล้วคุณทราบได้อย่างไรกัน ”
“ ทางหนังสือพิมพ์ครับ ”
“ อ้อที่หนังสือพิมพ์ลง คดีฆ่ามาดามปอมปาดู คุณไปเกี่ยวข้องอะไรด้วยหรือ ขยายความให้ฉันฟัง ซิ ”
“ เจ้าวานรชวานี่ละ เป็น เจ้าผู้ร้าย คือว่า ก่อนหน้านั้นมาดามได้มาเที่ยวชมการแสดงคณะละครสัตว์และแวะมาเวทีของผม เธอชอบการแสดงของผมและเจ้าวานรชวามาก ส่วนเจ้าสัตว์หน้าขนก็ชอบเธอและเด็กๆของเธอมากเช่นกัน ผมเห็นเธอเล่นกับมันและมันหยอกล้อกับเธอและเด็กๆ พอเธอลับหลังไป สักครู่ใหญ่ เจ้าวานรชวาก็หายไปผมเห็นมันเดินตามเธอ ผมจึงตามมันไป มันเป็นสัตว์ที่ฉลาด ตามไปถึงบ้านเธอจนได้ ปีนขึ้นห้องนอนเธอที่อยู่ชั้นสาม แงะหน้าต่างและเข้าไปผมจึงต้องตามมันขึ้นไป ”
“ทำไมมันต้องทำร้ายและฆ่ามาดามด้วย ”คุณพระถาม
“ มันบ้าคลั่งอย่างสัตว์เดรฉาน มันอยากได้สร้อยไข่มุก ที่มาดามสวมอยู่ ”
“อ้อจึงเกิดการยื้อแย่งกัน ”
“ครับมันกัด มาดามและดึงรัดคอมาดามกระชากสร้อยคอของมาดาม รัดจนมาดามหายใจไม่ออก”
“ แล้วคุณไม่ห้ามอะไรเลย ”
“ พอผมไปถึงมันก็พันละวันอยู่บนตัวมาดามเสียแล้ว”
“มันได้สร้อยไปหรือไม่ ”
“ ไม่ครับ มันดึงรั้งรัดคอมาดามจนสร้อยขาดกระจาย และมาดามก็ล้มลงนอนผมเข้าใจว่าเธอสลบ จึงรีบจับตัวมันไว้ ด้วยความกลัว ผมจึงรีบเผ่นหนีผมต้องผูกเชือกมัดมันไว้กับท่อรางน้ำฝนและโยนตัวมันลงมาข้างล่าง ส่วนผมก็ปีนลงมา แล้วก็อุ้มมันวิ่งเข้าไปในสวน ตอนนี้และครับมันเกิดสะบัดผมหลุดหนี้ขึ้นต้นไม้ในสวน ผมมิอาจตามมันได้อีก จำต้องปล่อยมันไป ”
ทั้งห้องเงียบไปชั่วครู่ ปกติห้องอ่านหนังสือของคุณพระก็เงียบอยู่แล้วตอนี้ยิ่งเงียบสงัดลงอีก
ผมเองไม่อาจแสดงทัศนะคติใดๆ จำเป็นต้องแสดงละครอยู่เฉย เป็นตัวประกอบไปตลอด
“ หากท่านจะเฆตตาเจ้าวารนอนชวา มอบคืนผม มันไม่ประสีประสาอะไร คืนให้ผมก็นับเป็นพระคุณอย่างสูง ”
“ ก่อนอื่นฉันต้องแน่ใจเสียก่อนว่าคุณเป็นเจ้าของมัน ” พูดจบคุณพระเรียกนายโตให้พาเจ้าสัตว์หน้าขนที่อยู่ห้องใต้ดินนำมันขึ้นมา สักครู่นายโตกับบ่าวคนรับใช้อีกหนึ่งคนก็พากันลากจูงยื้อลาก มันเข้ามาในห้องสมุด รูปร่างของมันก็คล้ายลิงบ้านเราเป็นส่วนใหญ่แต่ตัวใหญ่แข็งแรงกว่ามาก มีขนยาวรุงรังกว่าด้วย ออกแรงขื่นดื้อดึงขัดขื่นไม่พอใจใหญ่แต่พอมันเห็นแขกนายอับดุลลาอาการของมันก็เปลี่ยนไปดูจ๋อง หงอไปถนัด
“เจ้าวานร นั่งลง ”นายอับดุลลาสั่ง มันนั่งลงอย่างสงบทันทีทีสิ้นเสียงนายอับดุล นายโตและบ่าวของคุณพระเข้าไปประกบมัน ส่วนตัวผมเมื่อเห็นการพยักหน้าจากคุณพระก็เดินไปประกบข้างกายของนายอับดุลลาเช่นกัน
“ ครานี้ท่านเห็นประจักษหรือยังครับว่ามันรู้จักผมและเชื่อฟังผม ”
“ เห็น ”
“ ปล่อยมาให้ผมเถิดครับ ”
“ เห็นจะไม่ได้ มันมีส่วนในการฆ่าคน ”
“ แต่มันเป็นสัตว์เดียรฉานไม่อาจรับรู้สึกชั่วดี ”แขกอับดุลลาทำท่าจะยืนยันขอคืนให้ได้แต่แล้วก็เสียงอ่อยลง เมื่อเห็นท่าทางขมีงตึงเกลียวของเราทั้งสอง จึงพูดขึ้นพร้อมทำท่าจะลากลับ
“ ก็แล้วแต่ท่านเถิดครับ ผมขอลา”
“ เห็นจะไม่ได้หรอก ” ครานี้ผมพูดพร้อมกับขยับเข้าจับกุมตัวนายอับดุลลา มันแข็งแรงน่าดูแต่ก็ไม่เหลือกำลังของผมที่จะควบคุมตัวอยู่อย่างไรเสียผมต้องถือเจ้าปืนพกปัสดันลำกล้องคู่จ่อมันไว้ด้วย
“ คุณถูกจับเป็นผู้ต้องหา ฆ่าคน โดยสั่งเจ้าสัตว์หน้าขนของแก รัดคอฆ่ามาดามด้วยห่วงเหล็กนี้ ” พูดจบผมก็สั่งให้หมู่ดำนำห่วงเหล็กที่เก็บได้ ณ.บ้านของมาดาม มาแสดงให้เห็น คุณพระเดินขยับเข้ามาในระยะพอสมควร
“ เห็นได้ชัดว่า ห่วงเหล็กนี้เป็นอุปกรณ์ที่นักแสดงละครสัตว์ ใช้เล่นแสดง คดีนี้คล้ายกับคดีผู้ร้ายฆ่าคนทีบางขุนพรหมที่นายทองอินเป็นผู้สืบซึงก็ปิดคดีจบลงแล้ว แต่สำหรับกรณีของดคีนี้ ” คุณพระหยุดพูดพร้อมเอื้อมมือลงไปหยิบถุงย่ามของท่าน กำสิ่งหนึ่งขึ้นมาแล้วแบมือออก มันเป็นไข่มุก หนึ่งเม็ด
“ ไข่มุกเม็ดนี้เป็นหนึ่งในหลายเม็ดที่กระจายอยู่บนพื้นห้องนอนของมาดาม และฉันก็ได้ทำการทดสอบ โดยนำมุกแต่ละเม็ดมาถูกันเบาๆ แล้วจับดู ไม่รู้สึกสากๆหรือรู้สึกลื่นๆเลย และเมื่อใช้ไฟลน ถ้าเป็นไข่มุกเทียมจะไม่ทนความร้อน แม้แค่เพียงไฟจากบุหรี่ก็ทำให้เกิดริ้วรอยไหม้หรือแตกกะเทาะได้ง่าย หากเป็นไข่มุกแท้จะทนทานแม้จะเป็นรอยไหม้ก็สามารถเช็ดออกได้ คุณเห็นรอยไหม้แตกหรือไม่ละ ทั้งนายหม่านแลน้องสาวมาดามยืนยัยว่าเธอใช้สร้อยมุกจริงละใส่มันไปดูละครสัตว์ ที่กระจายอยู่บนพื้นห้องเป็นของปลอมทุกเม็ด คงถูกสับเปลี่ยนและขโมยไปโดยลูกน้องของแกตัวนี้ หากนายกองตระเวนซ้ายผู้ที่อยู่ข้างแกพาแกไปค้นหาหลักฐานที่คุณพำนักอยู่ก็ควรจะได้พบสร้อยไข่มุกจริง คุณพยายามเลียนแบบ คดีผู้ร้ายฆ่าคนทีบางขุนพรหม ซึ่งนักสืบนายทองอินเป็นผู้แก้ไขคดีพบว่าเจ้าลิงอุรังอุตังอีกเหมือนกันเป็นผู้ลงมือทำร้ายผู้เคราะร้ายถึงแก่ชีวิต และสุดท้ายด้วยความสงสารเจ้าหน้าที่ทางการก็ได้ปล่อยเจ้าลิงนั้นไป ทั้งไม่เอาความกับเจ้าของลิงด้วย คดีนั้นเป็นเรื่องราวธรรมชาติของสัตว์เดรฉานที่เผอิญทำร้ายผู้อื่นโดยสันดานของมัน ไม่มีเรื่องของการชิงทรัพย์แต่อย่างใด แต่คดีนี้แกต้องเป็นผู้ฝึกหัดสอนมันให้ทำร้ายเจ้าทรัพย์โดยหวังในทรัพย์สิน แล้วจะมาทำเบี่ยงเบนว่าเป็นการกระทำโดยสันดานของลิง เพื่อจะกลบเกลื่อนความผิดของตัวเองหวังจะรอดพ้นความผิดถ้าถูกเจ้าหน้าที่จับได้ ”
ตอนนี้แขกอับดุลลาของเรายืนคอตก ผมเป่าหวีดเรียกให้พลตระเวนของผมเข้ามาพาตัวนายอับดุลลาออกไปเพื่อค้นหาหลักฐานกระชับรูปคดีให้แน่นหนา แต่สำหรับเจ้าวานรชวานี่ซิ หากให้คืนกับคณะละครสัตว์ก็เกรงๆอยู่ว่าจะเกิดเรื่องทำนองนี้ได้อีก หากจะดำเนินคดีความฟ้องร้องหรือประหารมันเสียก็กระไรอยู่ ผมควรให้ความเมตตากับมัน แต่มันควรไปอยู่ในที่ทีมันควรอยู่อาศัย หวังว่าป่าเขาลำเนาไพรที่ดงพญาไฟในประเทศไทยนี้ คงเหมาะสมเท่ากับที่เกาะชวาบ้านเกิดของมัน
--------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น