เรื่องสั้น ไร้สาระ

ไร้สาระ Nonsence

         แม่ของผมไม่เคย.....ไม่เคยย้ายภาพ ภาพนั้นจากที่ที่มันแขวนไว้เหนือที่พักทางขึ้นบันไดเรือนชั้นสองของเรา  ไม่มีใครเคยอธิบายเหตุผลนี้ได้ แม้แต่ ลักษณะรูปภาพเองก็ยังดูไม่ออกและไม่ใช่ว่าพวกเราจะนิ่งดูดายไร้รสนิยม หรือเกียจคร้าน ในการจัดตกแต่งบ้าน เราผ่านการย้ายบ้านมาถึงสามครั้งสามหน จากการที่ต้องดิ้นรนต่อสู้จากต่างจังหวัด เข้ามาสู่เมืองหลวง นั่นนับเป็นครั้งแรก และครั้งที่สองจากการเปลี่ยนสภาพบ้านเช่า มาเป็นบ้านของตัวเอง มาครั้งนี้ เพื่อขยับขยายที่ทางใหม่ให้สมฐานะและเป็นการเตรียมวางรากฐานไว้ให้ลูกสาวสุดที่รัก น้องสาวของผมเพียงคนเดียว สำหรับภาพ ภาพนั้น ผมได้รับการบอกเล่าของที่มาที่ไปมาบ้างจากลุงของผมเมื่อครั้งท่านยังมีชีวิตอยู่   “ มันเป็นภาพอาถรรพ์ เป็นภาพแห่งการอับโชค หล่อหลอมด้วยจิตใจแห่ง ความริษยา เกลียดชัง ดูหมิ่น ดูแคลน วาดโดยศิลปินผู้บ้าคลั่งและวิกลจริต โทนสีก็เร่าร้อนตัดกันอย่างสะเปะสะปะ หลายคนดูมันไม่ออก แต่สำหรับลุง และพ่อของแก บ้า! บ้าที่สุด!! ”“แล้วทำไม ต้องอยู่เหนือบันไดทางขึ้นละครับลุง ? ”“ หากเจ้ามองมันให้ดี ไม่ใช่ซิ ต้องแหงนมองซิ มันกว้างสองเมตร ยาวสี่เมตร แขวนไว้บริเวณเหนือ ที่พักขั้นบันได ขอบบนจะยันแนวเพดาน ส่วนขอบล่างยันขอบหน้าต่างบนพอดี   ตำแหน่งมันพอดีนะ เจ้าก็เคยเห็นแล้วนะ ”“ ครับ สีที่ใช้อาจจะดูแสดจ้า แปลกๆ แต่ผมว่าอบอุ่นดีครับ ไม่เห็นรู้สึกอย่างลุงว่าเลย แล้วทำไมไม่เปลี่ยนทีแขวนละครับ มันซ้ำอยู่ตำแหน่งเดิมถึงสามครั้ง ? ” “ ว่ะ ก็ไปถามแม่เจ้าเองซิ ”“ มันควรอยู่ในที่ ที่แม่เห็นว่าควร ”เป็นคำตอบเดียวทุกครั้งที่พวกเราถามแม่ ไม่มีคำอธิบาย สำหรับผม ผมควรจะหยุดถามไม่เห็นว่าจะต้องได้รับคำอธิบายเพิ่มเติมแต่อย่างไร น้องสาวผมเสียอีกที่กระเหี้ยนกระหือรือควานหาลึกลงไปอีก“ มันมีบางสิ่งที่แม่ไม่อยากบอกด้วยคำพูด ” น้องสาว ย้ำกับผม
“ พี่เห็นตำแหน่งของมันไหมละค่ะ จะต้องสอดคล้องกับทิศศาสตร์ ตามหลักสุริยะโคจร แสงแดดที่แผดกล้า ไม่เคย ได้สัมผัสแตะสีของภาพเลย ไม่ว่า เช้า สาย บ่าย เย็น ”“ ที่จริงแนวบ้านของเรา ก็เรียงคู่ขนานกับแม่น้ำ ที่ทอดไปตามทิศเหนือ-ใต้ ตัวบ้านด้านข้างต้องถูกแสงแดด ที่เยื้องมาเช้า-เย็นแต่ถูกกันคนละด้าน บริเวณที่พักขั้นบันได ในตอนเช้าไม่ต้องพูดถึงแม้แสงแดดยามบ่ายจะไม่กล้ำกรายมา แดดอ่อนๆ เพียงแต่จะละเลียพื้น แตะขั้นบันไดไล่ขึ้นทีละขั้น แต่พอมาถึงภาพกับแฉลบเลี่ยงไปทางซ้าย ” ผมเสริมเข้าไปบ้าง“ นั่น นะ ซิ ”“ ถ้าไม่ใช่ หลักสุริยะโคจรศาสตร์ พี่ก็ไม่สามารถให้เหตุผลอื่นได้ ”“ แต่เราก็เปลี่ยนบ้านมาแล้วถึงสามครั้ง สองครั้งแรก ตัวบ้านก็ไม่ได้ตั้งตาม แนวเหนือ-ใต้ เหมือนคราวนี้ ”“ ฮื่ม ก็จริงของเธอว่า เราไปถามคุณอา กันดีกว่าไหม ?”“ ในฐานะที่อาพอมีหัวทางศิลปะอยู่บ้าง ก็ต้องบอกว่า โดยรวมแล้วรูปภาพจัดอยู่ในประเภทนามธรรม วาดโดยศิลปินผู้มีชื่อ แม่เธออยากจะอวดกับผู้คน ” คุณอา กางไม้กางมือประกอบการพูด เน้นน้ำเสียงหนักเบาอย่างอาจารย์ศิลปผู้มีชื่อเสียง“ หากเรามองดูจาก ห้องนั่งเล่น ก็จะเห็นได้ชัด เวลาขึ้นชั้นสองยิ่งดูสะดุดตา แม่เธอต้องการให้คนที่ดูภาพถูกสะกดไว้ ให้เป็นการเตือนถึงความชั่วร้าย,ความผิดผาด,ความอับโชค ที่เราต้องเผชิญนั่นแหละ”“ มันคงได้รางวัลพิเศษ จากการประกวดที่ไหนสักแห่ง”“ ไม่เลย ”มันพอมีเหตุผลพอฟังได้ความอยู่ คุณอาผมพูดถูก แต่ที่แน่มันได้ถูกเปิดเผย ในระหว่าง อาหารเย็นวันหนึ่งของครอบครัวเรา
“   ว่าไงละพ่อ เขาติดต่อมาหรือยัง ผู้รับเหมาะนะ ”“  ก็โทรมาบ้าง ยืนยันว่าไม่ใช่ความผิดของเขา  ”“ ทำอย่างนี้ได้อย่างไร? กี่ครั้งแล้วที่เกิดกับเรา ทำไมหนอ โชคชะตาหรือความบังเอิญ สามครั้งแล้วนะ ”“ เขาจะชดใช้ให้ หักเป็นค่าลดหย่อน ”“  มันแก้ไขอะไรไม่ได้หรอกหรือ ไอ้รอยร้าวพันธ์นั้น ”“  มันก็พอทำให้ดูดีขึ้นโดยการอุดตามแนวร้าว แต่อย่างว่า ต้องมีตำหนิเล็กน้อย จะให้เขารื้อทั้งหมดก็เสียเวลาเสียของ ”“  อย่างที่แม่ทำก็ดูดีนะลูก ทำไมหนอต้องเกิดถึงสามครั้งสามครา แล้วก็ที่ตำแหน่งเดียวกันเสียนี่  ”

---------------------------------------------------------------------------------------------