อุปนิสัยและสุขอนามัยที่ดีควรได้รับการปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ
มันเป็นเช้าที่ยังคงเป็นเช้าอยู่
เป็นเช้าที่ไม่อยากจะกลายเป็นสาย เที่ยง... ดวงอาทิตย์กลมโตสีแดงถูกถ่วงไม่ให้มันเคลื่อนด้วยสายหมอก
ละอองน้ำที่ปกคลุมไปทั่วภูมิประเทศที่เป็นทิวแถวเทือกเขาสูงต่ำสลับต่อๆ กันไป
เหลื่อมล้ำไปสุดสายตา จะมีอยู่บ้างก็พื้นที่ราบแคบๆระหว่างสองข้างทางถนน
ผู้โดยสารทั้งหมดกำลังรอคอยการทะยานออกของรถยนต์โดยสารที่มีรูปทรงคลาสสิกพื้นรถที่ยกสูงแต่หลังคาเตี้ย
ตัวถังรถยนต์ส่วนของห้องโดยสารประกอบด้วยไม้ขนาบข้างทั้งสอง
มันเลยกำหนดเวลารถออกไปตั้งนานแล้วและที่นั่งของผู้โดยสารทุกคนได้ถูกบรรจุจนเกือบครบเว้นไว้แต่หนึ่งที่
ที่อยู่ตรงหน้าของ“มะสัน รามัญชน ”
“ เร็วด้วยพี่ เร็วด้วย ขึ้นไปเลย ” เสียงเด็กกระเป๋ารถร้องตะโกน
ร่างของชายอ้วนเจ้าเนื้อวัยกลางคนแต่งตัวสุภาพด้วยชุดสูทลำลองสีเนื้อผูกเนตไทสีเขียวเข้มสวมหมวกทรงสูง
มือซ้ายถือกระเป๋าเอกสารและกระเป๋าเสือผ้า มือขวาถือร่ม เดินกระหืดกระหอบ
ทุลักทุเล ค่อยๆก้าวขึ้นรถยนต์โดยสาร พยายามแหวกทางมาที่ที่นั่งสุดท้ายที่เหลืออยู่
เมื่อได้วางกระเป๋าสัมภาระต่างๆเข้าที่แล้ว
เขาก็พยายามนั่งชันเข่าให้สูงเท่าที่จะทำได้
“ เฮ้ย !
หาไม่ได้เลย นี่ขนาดระดับอำเภอ นะเ นี่ย ...มันเป็นมื้อเช้าที่ไม่สมบูรณ์เสียเลยจริงๆ
” เขาบ่นออกมา ดูเหมือนเขาจะตั้งใจบ่นออกมาเพื่อให้ผู้โดยสารทั้งหมดบนรถได้ยินแต่
ใบหน้าและดวงตาเพ่งมองตรงมายัง มะสัน รามัญชน
“ นี่แน่ะพ่อหนุ่มหลานรู้ไหมว่า
คนเราเมื่อมีอายุมาถึงวัยนี้แล้ว อุปนิสัยและสุขอนามัยที่ดีควรได้รับการปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ
” มะสัน รามัญชน รู้ดีว่าการเปรยนี้ไม่ได้ยิงตรงที่เขา
เพียงลำพัง แต่ว่าเขาก็ไม่ลังเลที่จะสนทนาด้วย
“ แล้วสุขอนามัยของคุณอาล่ะคืออะไรครับ
”
“ ก็หลายอย่างที่สาธารณสุขเขาแนะนำไว้
รับประทานอาหารให้ครบหมู่ ออกกำลังสม่ำเสมอ พักผ่อนให้เพียงพอ
และก็อีกหลายข้อที่อาปฏิบัติอยู่เสมอ แต่ตอนนี้ ยาธาตุน้ำแดงสิ ได้สักหนึ่งถ้วยตะไล
ก่อนหรือหลังอาหารเช้า มันทำให้ระบบย่อยอาหารและระบบขับถ่ายดำเนินเป็นปกติ”เสียงของเขายังคงดังไปทั่วคันรถ
“ เพื่อสุขภาพ ”
“ ใช่
มันเป็นหลักสุขอนามัยข้อหนึ่งที่เราควรปฏิบัติไม่ใช่หรือ ” เขาทิ้งคำถามโดยไม่ต้องการคำตอบจากมะสัน
รถยนต์โดยสารคันนั้นได้ทำหน้าที่ของมันเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่มีใครทราบ
มันวิ่ง ปูเลง ปูเลง บนส้นทางราดยางแคบๆ
บนถนนเลนเดี่ยวบางครั้งก็เป็นทางลูกรังบ้างคราก็เป็นกรวดทราย ภาพทิวทัศน์ทุ่งนาและหนองน้ำสลับกับบรรดาต้นไม้ใหญ่น้อยเห็นอยู่เบื้องล่าง
พรรณพืชต่างๆเขียวชอุ่มปกคลุ่มดูสดชื่น โน่นต้นกอก
กระโดน กะดัง กะติ้ว และกำลังเสือโคร่งขึ้นเรียงรายเป็นระยะอยู่เบื้องล่าง ขอบถนนถูกกั้นขวางด้วยแนวของกล้วยป่าเป็นโค้งกันชนตามธรรมชาติ
หากพ้นจากนั้นก็จะดิ่งสู่หุบเหวได้เลย ทัศนียภาพช่างน่าอภิรมย์นัก
ชุ่มชื่นหัวใจพอที่จะชดเชยความเบื่อหน่ายจากการที่รถยนต์โดยสารวิ่งกระตุกกระตัก กระโดกกระเด้ง
โคลงซ้าย โคลงขวา ตามทางที่รถยนต์วิ่งบนถนนที่ถูกขนานนามว่า ถนนลอยฟ้าที่กว่าจะถึงจุดหมายปลายทาง
อำเภออุ้มพะ มันจะต้องผ่านโค้งจำนวนถึง 1068 โค้ง
“อำเภอพบพระครับ หยุดรถ 20 นาที เติมน้ำครับ” เสียงตะโกนจากกระเป๋ารถดังมาจากด้านหน้าข้างคนขับรถ
หยุดพักรถเพื่อเติมน้ำ เวลา20
นาทีแม้จะไม่นานแต่ถ้าจะต้องนั่งอยู่บนรถที่อุดอู้ อากาศร้อนอบอ้าวคงไม่ดีแน่
ผู้ที่ลงจากรถคนแรกคือชายเจ้าเนื้อวัยกลางคนสุภาพชนเชิ้ตแขนยาวสีเหลืองตองอ่อน เนคไทสีเขียวเข้มคนนั้น
และตามด้วยผู้โดยสารอีกกลุ่มปิดท้ายด้วย มะสัน รามัญชน อำเภอพบพระเป็นอำเภอที่เล็ก
ว่าไปแล้วมันควรจะเป็นตำบลเสียมากกว่ามีห้องแถวทีี่อยู่อาศัยและเปิดเป็นร้านค้าเรียงรายอยู่สิบกว่าห้อง
ถ้าผู้โดยสารจะใช้เวลาเพียง ห้านาทีก็สามารถเดินสำรวจได้ครบทุกห้อง
ประชากรในอำเภอนี้ส่วนใหญ่เป็นชาวเขากลุ่มน้อย
สังเกตุจากรูปร่างหน้าตาก็พอจะเห็นได้ชัด
ผู้โดยสารทั้งหมดกลับมาที่รถ คนสุดท้ายที่ขึ้นรถไม่ใช่ มะสัน รามัญชน
แต่กลับเป็นชายเจ้าเนื้อวัยกลางคนสุภาพชนเชิ้ตแขนยาวสีเหลืองตองอ่อน เนคทสีเขียวเข้มคนนั้น
เดินมาจากร้านขายของชำ สายหน้าไปมาด้วยความผิดหวังและเมื่อได้มานั่งลงบนนี่นั่ง
“ เฮ้ย ยังหาไม่ ได้เลย ที่นี่ก็ไม่มี ”
“ ยาธาตุน้ำแดง ?”
“ ใช่สักหนึ่งถ้วยเป็กในตอนเช้า
จำไว้นะ พ่อหนุ่ม อุปนิสัยและสุขอนามัยที่ดีควรได้รับการปฏิบัติอย่างสม่ำเสมอ ”
รถยนต์
โดยสารได้วิ่งคืบคลานไต่เขาขึ้นลงและเลี้ยวโค้งไปมา
ทุกครั้งที่เลี้ยวโค้งซ้ายหรือขวา สักระยะ ทางจะถูกคืนกลับ ด้วยทิศทางที่ตรงกันข้ามเสมอ
เช่นเดียวกับทางลาดขึ้นหรือลง หากมีใครสกคนนับจำนวนโค้งที่รถยนต์โดยสารวิ่งผ่านมาแล้ว
นี่ก็ 800 กว่าโค้งแล้วแต่ผู้โดยสารทั้งหมดพากันหลับใหล และเมื่อมะสัน
รามัญชนลืมตาขึ้นก็พบกับใบหน้าที่อูมอิ่มของสุภาพบุรุษวัยกลางคน
สายตาของเขาเหม่อมองออกไปนอกหน้าค่างรถเพ่งไปยังบริเวณเชิงเขาที่มีบรรดากระต๊อบ กระท่อมหรือจะเรียกว่าเพิงเล็กๆถูกสร้างเรียงรายต่อๆกันอัดแน่นเป็นกลุ่มใหญ่
มีแผ่นป้ายไม้ใหญ่ๆตัวหนังสือบนป้ายบอกว่าเป็นศูนย์อพยพกักกันชนกลุ่มน้อย
ไม่ต้องสงสัยเลยว่า สุขอนามัย การดำเนินชีวิต
โรคภัยไข้เจ็บของพวกเขาจะอยู่ในสภาพอย่างไร ความแออัด การด้อยการศึกษาของประชากรเหล่านั้นทำให้เกิดปัญหาสาธารณสุขในเรื่องการควบคุมโรคระบาดที่งบประมาณสาธารณสุขของประเทศต้องมาแชร์ให้ครอบคลุมไปถึงชาวเขาผู้อพยพที่อยู่นอกสำรวจทะเบียนสำมะโนครัว
รถยนตร์โดยสารได้วิ่งมาจอดที่ปั้มน้ำมันเล็กๆข้างสถานีอนามัยโมโก คราวนี้เป็นการเติมน้ำมันรถและเช่นเคยปล่อยให้ผู้โดยสารลงไปทภาระกิจส่วนตัว
ยืดเส้นยืดสาย ผู้โดยสารบางส่วนยังนั่งอยู่บนรถ แต่ไม่ใช่สุภาพบุรุษเจ้าเนื้อคนนั้น
ภาพที่เห็นนอกหน้าต่างรถคือ เขากำลังยืนอยู่หน้าร้านขายของชำ
ขณะที่เขาสำลักเอาของเหลวที่ได้ดื่มไปแล้วออกมา หลังจากนั้นก็ได้ยินเสียงเขาบ่นดังมาแต่ไกล
“ ไม่ใช่ ไม่ใช่ ...ยาธาตจตุรงค์
มันหวานไป ต้องของ.....”
ไม่ได้ยินเสียงต่อจากนั้น
แต่เห็นเขากำลังยื่นธนบัตรพร้อมกระดาษแผ่นเล็กๆให้แก่เจ้าของร้านชำ
เขาเดินกลับขึ้นมาบนรถยนตร์โดยสารด้วยสีหน้าที่บ่งบอกความผิดหวังเช่นเคย..
หลังจากรถยนตร์โดยสารวิ่งได้ครบโค้งที่1068 แล้ว
มันวิ่งผ่านทางราบระหว่างหุบเขาได้สักระยะเวลาหนึ่งก็เข้าสู่บริเวณเมืองอุ้มพะ...เป็นอันสิ้นสุดจุดหมายปลายทางแล้วเมื่อรถจอด
ณ.บริเวณสถานีที่อยู่ด้านหลังของโรงพยาบาลอุ้มพะ
ผู้โดยสารทั้งหมดได้แยกย้ายกันจากไป
มะสัน รามัญชน กำลังง่วนอยู่กับการเก็บสัมภาระเมื่อครบเรียบร้อยแล้วเขาก็สาวเท้าเดินไปสู่ที่พักของเขา สักครู่ใหญ่พลันก็มีเสียงเรียกจากด้านหลัง
“ พ่อหนุ่ม หลานชาย
เดี๋ยวก่อน ”
“ อ้าว! คุณอาไปทำอะไรมาที่โรงพยาบาลล่ะ
....ฮื่ม อ้อ ยาธาตุน้ำแดง ”
“
ใช่....กว่ามื้อเช้าวันนี้จะสมบูรณ์ก็เกือบเที่ยงวันแน่ะ ขอให้ผมได้แนะนำตัวเถอะครับ
ผมชื่อ ณ. นักการตลาด เป็นตัวแทนจำหน่าย ยาและเวชภัณฑ์ของบริษัทแห่งรัฐ
มีอะไรให้ผมรับใช้เชิญนะครับ นี่นามบัตรของผม....อ้อ อย่าลืมเสียละครับ
อุปนิสัยและสุขอนามัยที่ดีควรได้รับการฎิบัติอย่างสม่ำเสมอ ”
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น